Verslag van de Parochieraad

Parochieraad van woensdag 19 maart

We waren weer met velen op de boot die onze geloofsgemeenschap richting geeft. De ploeg zet de bakens uit, we overleggen regelmatig en varen een koers die ons naar vertrouwde en misschien ook wel onbekende havens brengt. De woelige wateren liggen nog niet helemaal achter ons en het is wel eens spannend, maar we doen het samen, houden elkaar aan boord. En daar putten we het nodige vertrouwen uit.

Het bezinningsmoment brengt ons naar een restaurant waar we toeschouwer zijn van een tafereel waarbij twee mensen wel genoeg woorden kennen maar ze niet nodig hebben om elkaar te verstaan. De stilte tussen hen voelt niet ongemakkelijk aan. Ze schept juist ruimte, rust en is veelbetekenend. In onze drukke woordcultuur gaan we daar gemakkelijk aan voorbij.
Bij de evaluatie van de voorbije vieringen blijkt dat meerdere mensen uitkijken naar liederen die samen kunnen gezongen worden. Dat wordt ervaren als verbindend. Muziek ter ondersteuning van de teksten is een meerwaarde en dus welkom.
Daarna wisselen we bedenkingen uit rond de lezing van Luk Vanmaercke die we uitnodigden na een zondagsviering. Dat blijkt een goed moment te zijn en de spreker kon dan ook rekenen op een ruime belangstelling. Maar de geïnteresseerde aanwezigen bleven toch wat op hun honger zitten. ‘Een vlotte spreker die ons enerzijds bemoedigde maar anderzijds op de vlakte bleef. We hoorden niet echt iets nieuws. Het klonk allemaal nogal voorzichtig, vrijblijvend. We hadden er meer van verwacht …’
En dan volgen er nog heel wat positieve echo’s over de vormselviering met een welverdiende pluim voor de begeleiders van die lange weg. Opvallend is de groei die elke jongere doormaakte. Het samen op weg gaan, een plek krijgen waar je mag zijn wie en zoals je bent… het is een ervaring die ze meenemen voor de rest van hun verdere leven. En het verhaal van deze ‘geloofsavonturiers’ is nog niet af.
Tenslotte geven twee vertegenwoordigers van de ploeg inkijk in de plannen, de zorgen en vooruitzichten die hen bezighouden. Onze gemeenschap is ‘in-beweging’ en een procesbegeleider zou wel een belangrijke bijdrage kunnen leveren. Om wat overzicht te brengen, richting te geven of bij te sturen. Intussen blijven werkgroepjes de koppen bijeen steken om te zien wat haalbaar is in verband met de kerk, de gebouwen en de gronden. Het financiële plaatje rond zien te krijgen vraagt stevig zoek- en denkwerk. We blijven hopen dat wie zoekt wel degelijk vindt, maar hebben ook geen glazen bol natuurlijk. De gedrevenheid van de ploeg en de betrokkenheid van onze gemeenschap houden ons schip gelukkig zeewaardig. Er duiken nog geregeld nieuwe gezichten op.


Het afsluitend gedeelte na de pauze geeft ons de kans om - verdeeld over drie groepjes - met elkaar in gesprek te gaan rond engagement en solidariteit. Broederlijk Delen zet ons aan het denken, peilt naar de diepere motivatie van onze inzet. De uitwisseling daarover roept herkenning op: ‘ik ben niet de enige die er zus of zo over denkt, die het op deze manier aanvoelt’. En zo leren we onze tochtgenoten beter kennen.
De reis duurt voort maar als de Raad af en toe zorgt voor de nodige wind in de zeilen, dan wenkt de horizon. Mogelijke piraten op zee of kapers op de kust hoeven ons niet af te schrikken:) We durven daarbij rekenen op een Stuurman die al ergere stormen doorstaan heeft en ervoor zorgt dat we niet uit de boot vallen. Ooit wacht ons een behouden thuiskomst. Is dat geen geruststellende én zalige, hoopgevende gedachte?! Laat het maar Pasen worden!
Hilde Van Parys